Maya Corene

11. February 1987

Erie

09.21.2018

Wspomina o czasach, jak sposrod nia prowadzil. Ile razy spogladal na niej jej osoba. Już wszystko zniknelo. W malo minut dochodzi do teraźniejszosci. To tyl.

Jego demony wracaja, robiac mu o tym, co sprawil źle, wygladajac mu slowa, ktore uslyszal.

Patrzy na program w domowych rekach. 19-stronicowy list, ktory dla niej stworzyl, spoczywa zgrabnie w osrodku. List, ktory mierzyl jego serce, dusze, namietnosc do niej. List, jaki go wykonywales. List, ktorego nie jej nie dal.

W przyplywie gniewu rozdziera go na strzepy. Dzieli go na etapy.

On krzyczy. Krzyk czystej, surowej emocji. Krzyk agonii, bolu, gniewu.

Jego ton ginie, ale rece nieustajaco drża.

Otwiera portfel i uważa zdjecie. Zdjecie, ktore zdobyla i ofiarowala mu dzien przed jej urodzinami. On jeszcze krzyczy.

On stanowi zagubiony.

Jego serce zaczyna bic z predkoscia miliona mil na chwile. Jego oddech zatrzymuje sie bardziej trudny, wymiotuje, oraz jego koszmar znow go przyjmuje.

Powrocil do nowej nocy. Uważa ja stajaca przed nim, mowiac: Dobrego życia.
( zrodlo anonsu )
Wymaga jej stwierdzic, żeby przestala, nie powoduj tego, lecz nie pewno sie ruszyc. Utknal.

Potrzebuje ja zapytac: Gdzie zrobil blad? Czyli nie byla dosc zaufania? Lub nie rozumialem wystarczajaco? Czy twoja pewnosc we mnie istniala wlasciwie niska, że ​​odszedles? Czy moj uscisk nie wystarczyl, by cie pocieszyc? Czy moja namietnosc nie stanowila dla ciebie wystarczajaca?

Ona nie odpowiada. Uswiadamia sobie, iż go nie slyszy. Dostrzega reke na ustach. Jego duch nie powodowal mu radzic. Cieszyl sie, widzac, jak ma.